Τηλέμαχέ μου,
Ο Τρωικός πόλεμος
Τελείωσε. Ποιος νίκησε, δεν θυμάμαι.
Πρέπει οι Έλληνες, γιατί τόσους νεκρούς
Μόνο αυτοί αφήνουν μακριά απ’ το σπίτι…
Κι όμως, ο δρόμος που στο σπίτι
Οδηγεί, αποδείχτηκε πολύ μακρύς,
Θαρρείς κι ο Ποσειδώνας, όσο εμείς εκεί
Χάναμε χρόνο, μεγάλωσε τον χώρο.
Δεν γνωρίζω πού βρίσκομαι,
Και ιι μου μέλλει. Κάποιο βρώμικο νησί,
Θάμνοι, κτίσματα, το γρύλισμα των γουρουνιών,
Ένα παρατημένος κήπος, κάποια βασίλισσα,
Χορτάρια και πέτρες… Γλυκέ μου Τηλέμαχε,
Όλα τα νησιά μοιάζουν μεταξύ τους,
Όταν ταξιδεύεις τόσο πολύ∙ και το μυαλό
Χάνει πια τα λογικά του, μετρώντας κύματα,
Μάτια, ένα θολό ορίζοντα, κλαίει,
Και το υδάτινο κρέας νεκρώνει την ακοή.
Δεν θυμάμαι πως τέλειωσε ο πόλεμος,
Ούτε θυμάμαι πόσων χρονών είσαι τώρα.
Ανδρώσου, Τηλέμαχέ μου, ανδρώσου.
Μόνο οι θεοί γνωρίζουν αν θα ιδωθούμε ξανά.
Τώρα πια δεν είναι εκείνο το βρέφος,
Μπροστά στο οποίο τους ταύρους κρατούσα.
Αν δεν ήταν ο Παλαμήδης, θα ζούσαμε μαζί.
Μπορεί όμως και να έχει δίκιο: χωρίς εμένα
Απαλλάχτηκες από τα οιδιπόδεια πάθη,
Και τα όνειρά σου, Τηλέμαχέ μου, αναμάρτητα είναι.
1972
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©
Мой Tелемак,
Tроянская война
окончена. Кто победил — не помню.
Должно быть, греки: столько мертвецов
вне дома бросить могут только греки…
И все-таки ведущая домой
дорога оказалась слишком длинной,
как будто Посейдон, пока мы там
теряли время, растянул пространство.
Мне неизвестно, где я нахожусь,
что предо мной. Какой-то грязный остров,
кусты, постройки, хрюканье свиней,
заросший сад, какая-то царица,
трава да камни… Милый Телемак,
все острова похожи друг на друга,
когда так долго странствуешь; и мозг
уже сбивается, считая волны,
глаз, засоренный горизонтом, плачет,
и водяное мясо застит слух.
Не помню я, чем кончилась война,
и сколько лет тебе сейчас, не помню.
Расти большой, мой Телемак, расти.
Лишь боги знают, свидимся ли снова.
Ты и сейчас уже не тот младенец,
перед которым я сдержал быков.
Когда б не Паламед, мы жили вместе.
Но может быть и прав он: без меня
ты от страстей Эдиповых избавлен,
и сны твои, мой Телемак, безгрешны.
1972
