Το φθινόπωρο κάνω βόλτες μόνος μου.
Έχω μόνο ένα φίλο, το φθινόπωρο.
Η ψυχή μου είναι γεμάτη, σαν τη λίμνη μου
Γεμάτη μουσκεμένες cart visit.
Κι εγώ, φίλε μου, αλλάζω σαν τη φύση,
Σαν τη βροχή κλαίω και ρίχνω τα φύλλα,
Παραπατώντας κόντρα στον παγωμένο αγέρα,
Λησμονώντας όλα όσα υπήρξαν.
Και το ύφος στο οποίο έγραφα και σκεφτόμουν
Πριν το ροκοκό της αρρωστημένης φυλλοροής..
Πριν το ανώνυμο γοτθικό στιλ των κλαδιών.
Μετάφραση από τα Ρωσικά
Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
Я осенью люблю гулять один.
Тут у меня одна подруга – осень.
Душа моя полна, как сквер мой полон
Её промокших карточек визитных.
И я,мой друг, меняюсь, как природа,
Как дождь, рыдаю и роняю листья,
Покачиваясь на ветру холодном,
Всё забывая начисто, что было.
И стиль, в котором сочинял и мыслил
До рококо больного листопада…
До безымянной готики ветвей.
