απόδοση: Νατάσα Κεσμέτη
Λευκά περιστέρια πετοῦν πάνω ἀπό τή γαλάζια λίμνη μου, ὅπως πάνω ἀπό τόν γαλάζιο οὐρανό πετοῦν λευκοί ἄγγελοι. Οὔτε τά περιστέρια θά ἦσαν λευκά, οὔτε ἡ λίμνη γαλάζια, ἄν ἀπό ψηλά, ἀνοίγοντας τά μάτια του ὁ μέγας ἥλιος , δέν ἔριχνε τό βλέμμα του πάνω τους.
Ὤ οὐράνια Μητέρα μου, ἄνοιξε τά μάτια Σου μέσα στήν ψυχή μου γιά νά μπορέσω νά διακρίνω τί εἶναι τί, γιά νά μπορέσω νά δῶ ποιός κατοικεῖ στήν ψυχή μου καί τί εἴδους καρποί μεγαλώνουν ἐντός της.
Δίχως τά μάτια Σου περιπλανιέμαι ἀνέλπιδα μέσα στήν ψυχή μου, σάν ὁδοιπόρος τή νύχτα· στῆς νύχτας τόν βαθύ ζόφο. Κι ὁ ὁδοιπόρος πέφτει – σηκώνεται κι ὅσα τυχαία συναπαντᾶ στόν δρόμο του τά ἀποκαλεῖ
« γεγονότα ».
Ἐσύ εἶσαι το μοναδικό γεγονός στη ζωή μου, ὤ λύχνε τῆς ψυχῆς μου. Ὅταν ἕνα παιδί τρέχει γοργά στήν ἀγκαλιά τῆς μητέρας του, δέν ὑπάρχουν γι αὐτό γεγονότα. Ὅταν ἡ νύμφη σπεύδει νά συναντήσει τόν νυμφίο της, δέν βλέπει τά λουλούδια στό λιβάδι, οὔτε ἀκούει τό βουητό τῆς θύελλας, οὔτε ὀσφραίνεται τό ἅρωμα τοῦ κυπαρισσιοῦ, οὔτε τήν διάθεση τῶν ἄγριων ζώων. Το μόνο πού βλέπει εἶναι τό πρόσωπο τοῦ νυμφίου της, ἀκούει μόνον τή μουσική τῶν χειλιῶν του -ὀσφραίνεται μόνον την ψυχή του. Ὅταν ἡ ἀγάπη πηγαίνει νά συναντήσει τήν ἀγάπη, δέν συμβαίνουν γεγονότα. Ὁ χρόνος κι ὁ χῶρος ἀνοίγουν δρόμο γιά νά περάσει ἡ ἀγάπη.
Ἄνθρωποι περιπλανώμενοι δίχως σκοπό καί ἄνθρωποι δίχως ἀγάπη ἔχουν γεγονότα κι ἔχουν ἱστορία. Ἡ ἀγάπη δέν ἔχει ἱστορία και ἡ ἱστορία δέν ἔχει ἀγάπη.
Ὅταν κάποιος κατηφορίζει ἕνα βουνό ἤ ἀναρριχᾶται δίχως γνώση τοῦ ποῦ πηγαίνει , τά γεγονότα ἐπιβάλλονται πάνω του λές καί αὐτά ἦσαν ὁ σκοπός τοῦ ταξιδιοῦ του. Πραγματικά , ὁ σκοπός ἀνθρώπων πού δέν ἔχουν σκοπό καί ἡ ἱστορία ὅσων δέν ἀκολουθοῦν κάποιο μονοπάτι εἶναι τά γεγονότα.
Γι αὐτό οἱ ἄσκοπα περιπλανώμενοι καί οἱ δίχως ὁδό ἐμποδίζονται ἀπό τά γεγονότα καί λογοφέρνουν μαζί τους. Ἐγώ ὅμως ἤρεμα σπεύδω πρός Ἐσένα, τόσο στόν ἀνήφορο, ὅσο καί στόν κατήφορο τοῦ βουνοῦ, καί τά εὐτελῆ γεγονότα ἀπομακρύνονται θυμωμένα ἀπό ὅπου πατῶ.
Ἄν ἤμουν πέτρα και κατρακυλοῦσα ἀπ’το βουνό, δεν θα μ’ἀπασχολοῦσαν οἱ πέτρες πάνω στις ὁποῖες θα χτύπαγα, ἀλλά ἡ ἄβυσσος στό βάθος τῆς ἀπότομης πλαγιᾶς.
Ἄν ἤμουν ρυάκι τοῦ βουνοῦ, δέν θά μ’ἀπασχολοῦσε τό ἀνώμαλο διάβα τῆς ροῆς μου, ἀλλά ἡ λίμνη πού θα μέ περίμενε.
Ἀληθινά, εἶναι τρομακτική ἡ ἄβυσσος γιά ὅσους εἶναι ἐρωτευμένοι μέ τά γεγονότα πού τούς σέρνουν κατά κάτω.
Ὤ οὐράνια Μητέρα, μοναδική μου ἀγάπη, ἐλευθέρωσέ με ἀπό την δουλεία τῶν γεγονότων και κάνε με δικό Σου σκλάβο.
Ὤ ἀστραποβόλα Ἡμέρα, κάνε νά ξημερώσει ἡ αὐγή σου στήν ψυχή μου για νά δῶ τον σκοπό τοῦ δύσβατου μονοπατιοῦ μου.
Ὤ Ἥλιε τῶν ἥλιων, μοναδικό στό σύμπαν γεγονός πού ἑλκύει τήν καρδιά μου, φώτισε τόν ἐσώτατο ἑαυτό μου, γιά νά γίνει μπορετό νά δῶ ποιός τολμᾶ νά κατοικεῖ ἐκεῖ στό πλάι Σου, – γιά νά γίνει μπορετό σέ μένα νά ἐξαλείψω ἀπό κεῖ ὅλους τούς καρπούς πού ἐξωτερικά φαίνονται γλυκεῖς, ὅμως κάτι σεσηπωμένο μυρίζει στόν πυρήνα τους.
* Προς Φιλιππισίους 2:9.11
(Visited 7 times, 1 visits today)
