Στον Ο[σίπ] Μ [αντελστάμ]
Και είναι η πόλη παγωμένη.
Από το παραθύρι έξω δέντρα, τοίχοι, χιόνι.
Δειλά στα κρύσταλλα βαδίζω.
Αβέβαιη η φυγή του σκαλιστού έλκηθρου.
Πάνω απ’ του Πέτρου το Βορόνεζ οι κουρούνες,
Οι λεύκες, μα κι ένας φωτεινός τρούλος πρασινωπός,
Ξεθωριασμένος και θολός, από τον ήλιο σκονισμένος,
Κι απ’ τις πλαγιές της μάχης στο Κουλίκοβο φυσά τ’ αγέρι
Στη ισχυρή, τη νικηφόρα γη.
Οι λεύκες, σαν υψωμένα κύπελλα,
Αμέσως από πάνω μας θα ηχήσουν δυνατά,
Θαρρείς και πίνουν στην υγειά μας
Στο γαμήλιο συμπόσιο χιλιάδων καλεσμένων.
Στου κατατρεγμένου ποιητή το δώμα
Ο τρόμος και η Μούσα με τη σειρά φυλούν σκοπιά
Κι η νύχτα εκείνη κυλά
Που δεν γνωρίζει χάραμα.
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©
О. М.
И город весь стоит оледенелый.
Как под стеклом деревья, стены, снег.
По хрусталям я прохожу несмело.
Узорных санок так неверен бег.
А над Петром воронежским — вороны,
Да тополя, и свод светло-зеленый,
Размытый, мутный, в солнечной пыли,
И Куликовской битвой веют склоны
Могучей, победительной земли.
И тополя, как сдвинутые чаши,
Над нами сразу зазвенят сильней,
Как будто пьют за ликованье наше
На брачном пире тысячи гостей.
А в комнате опального поэта
Дежурят страх и Муза в свой черед.
И ночь идет,
Которая не ведает рассвета.
