Του δειλινού το λυκόφως, πίστεψε με,
Μου θύμισε μι’ αόριστη απάντηση.
Περιμένω άξαφνα η πόρτα ν’ ανοίξει,
Το φως που χάνεται να ορμήσει.
Χλωμά σαν παρελθόντος όνειρα
Του προσώπου θυμάμαι τα χαρακτηριστικά
Και άγνωστων λέξεων αποσπάσματα,
Σαν κόσμων παλιών καλέσματα,
Εκεί που ζούσες και χλωμή περπατούσες,
λιώνοντας το δειλινό κάτω απ’ τις βλεφαρίδες,
Για σένα ήρθε το λάλον ύδωρ ,
Σα κύκνος λευκός, έπλευσε,
Μετά ύδατα – φλεγόμενα ρεύματα –
Τα τραγούδια μου ανήσυχα…
Σκεπτική τα άκουγες,
Του προσώπου σώθηκαν τα χαρακτηριστικά,
Και στη μνήμη χαράχτηκε το χλομό ύψος
Όπου τα τελευταία όνειρα σάρωσαν.
Σε τούτο το ύψος, πίστεψε με,
Με μνήμη θολή των σκοτεινών χρόνων,
Θολά θυμάμαι την πόρτα ν’ ανοίγει
Το φως που χάνεται να ορμάει.
20 Δεκεμβρίου 1901
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης (С)
