Αποχαιρετώ όλους με όσους στη ζωή βρέθηκα
Και ό,τι περιφρόνησα, μίσησα, αγάπησα.
Αρχίζει μία νέα ζωή για εμένα
Αποχαιρετώ της χθεσινής μου ημέρας το δέρμα.
Νέα δεν θέλω να μαθαίνω για εσένα
Σ’ αποχαιρετώ βαθιά από το μεδούλι των κοκάλων μου μέσα,
Κι επιτέλους βρίσκομαι πάνω από εμένα
Την μισητή μου ψυχή αφήνοντας να φύγει μακριά,
Μοναχός πια στην ερημιά
Τον εαυτό μου κοιτάζω σαν ξένο αδιάφορα.
Πανοπλία μου παγωμένη, χαίρε,
χωρίς εμένα ψωμί και κρασί, χαίρε,
Της νύχτας όνειρα και πεταλούδες της ημέρας
Χαίρετε, όλα χωρίς εμένα πια, δεν είμαι μαζί σας!
Σελίδες βιβλίων άγραφων διαβάζω,
Την στρογγυλή γλώσσα του στρογγυλού μήλου ακούω,
Την λευκή λαλιά του λευκού σύννεφου ακούω
Μα ούτε μία λέξη για εσάς δεν μπορώ να μαζέψω,
Γιατί ήμουν άχρηστο δοχείο.
Γιατί με έσπασα δεν ξέρω.
Την αεικίνητη σφαίρα στο χέρι πια δεν κρατώ
Κι ούτε ένα λόγο χωρίς μία λέξη δεν θα σας πω.
Κι όμως κάποτε μ’ έβρισκαν οι λέξεις,
Οι άνθρωποι, τα ψάρια και τα φύλλα, τα χόρτα κι οι πέτρες.
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©
Я прощаюсь со всем, чем когда-то я был
И что я презирал, ненавидел, любил.
Начинается новая жизнь для меня,
И прощаюсь я с кожей вчерашнего дня.
Больше я от себя не желаю вестей
И прощаюсь с собою до мозга костей,
И уже наконец над собою стою,
Отделяю постылую душу мою,
В пустоте оставляю себя самого,
Равнодушно смотрю на себя – на него.
Здравствуй, здравствуй, моя ледяная броня,
Здравствуй, хлеб без меня и вино без меня,
Сновидения ночи и бабочки дня,
Здравствуй, всё без меня и вы все без меня!
Я читаю страницы неписаных книг,
Слышу круглого яблока круглый язык,
Слышу белого облака белую речь,
Но ни слова для вас не умею сберечь,
Потому что сосудом скудельным я был.
И не знаю, зачем сам себя я разбил.
Больше сферы подвижной в руке не держу
И ни слова без слова я вам не скажу.
А когда-то во мне находили слова
Люди, рыбы и камни, листва и трава.
