Ξέρω, είσαι περήφανη, ο αυταρχισμός σ’ αρέσει∙
Σε όνειρο ζηλόφθονο η ευτυχία η ξένη σε ενοχλεί∙
η σκυθρωπή της αγάπης ματιά και της ελευθερίας η τολμηρή μορφή
Τις επιθυμίες σου γνέφουν διαρκώς.
Μέσα από των σκλάβων το πλήθος στην άμαξα την πλουμιστή
Το πονηρό σου βλέμμα κάτω από των βλεφαρίδων το βελούδο
Διάβασα από καιρό, παλιά πολύ και μάντεψα από τότε
Πως νέο θύμα αναζητάει η ματιά σου.
Δύστυχε νεαρέ! Χορτάτος από γλέντια είσαι από καιρό,
Γλίστρησε η βάρκα του, τα κύματα σχίζοντας;
Για δες πόσο ευτυχισμένος είναι, πόσο ελεύθερος, δεν ανήκει σε καμιά∙
Γλείφει ο άνεμος έναν από τους βοστρύχους του.
Το χέρι, δυνατό απ’ τη μονότονη εργασία,
Πέρασε δίπλα απ’ τις ακτές, τον πειρασμό αγνοώντας.
Μα η συμφορά! Τραγουδάς∙ στο τρεμάμενο γυαλί
Από τα κουρασμένα χέρια έπεσε το κουπί∙
Είναι δεμένος,- εσύ τραγουδάς, λάμπεις μέσα στην ομορφιά σου,
Των βλεμμάτων θεότητα – σειρήνα κάτω από το νερό.
Ιούλιος 1847
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
Я знаю, гордая, ты любишь самовластье;
Тебя в ревнивом сне томит чужое счастье;
Свободы смелый лик и томный взор любви
Манят наперерыв желания твои.
Чрез всю толпу рабов у пышной колесницы
Я взгляд лукавый твой под бархатом ресницы
Давно прочел, давно – и разгадал с тех пор,
Где жертву новую твой выбирает взор.
Несчастный юноша! давно ль, веселья полный,
Скользил его челнок, расталкивая волны?
Смотри, как счастлив он, как волен… он – ничей;
Лобзает ветр один руно его кудрей.
Рука, окрепшая в труде однообразном,
Минула берега, манящие соблазном.
Но горе! ты поешь; на зыбкое стекло
Из ослабевших рук упущено весло;
Он скован, – ты поешь, ты блещешь красотою,
Для взоров божество – сирена под водою.
Июль 1847
