Written by 6:31 am Ποίηση

Βασίλι Ζουκόφσκι Stabat Mater

Κλαίγοντας και θρηνώντας πικρά,

Στεκόταν συντετριμμένη

Η Μητέρα μπροστά στου γιου της τον Σταυρό∙

Την ψυχή γεμάτη αγάπη,

Συμπόνια και λύπηση,

Ακονισμένο κομμάτιαζε σπαθί.

Πόσο λυπημένα και πένθιμα

Κοιτούσες Υπεραγία

Θεοτόκε τον Χριστό!

Πώς προσευχόσουν κι έκλαιγες,

Πώς σπάρασσες, τον πόνο αντικρίζοντας

Του Γιου σου και Θεού σου!

Ποιος από εμάς δεν θλίβεται

Την άγια μητέρα του Θεού κοιτώντας

Σε τέτοια συντριβή;

Ποιανού η ψυχή στα δάκρυα δεν πνίγεται,

Βλέποντας πως απέλπιδα θρηνεί

Η Μάνα τον Θεό-Υιό;

Βλέποντας τον Σωτήρα

να δέχεται για εμάς βάσανα,

Ταπείνωση, εκτέλεση και θάνατο;

Βλέποντας Τον με θλίψη επιθανάτια

Να παγώνει ξεψυχώντας

Και τη ψυχή Του στον Θεό να παραδίδει;

Ω, αγία! Μητέρα της Αγάπης!

Πλημμύρισε την ψυχή μου πένθος

Για να κλάψω μαζί Σου!

Βοήθα με να καώ με την αγάπη,

Να γεμίσω με πίστη γλυκιά,

Για Εκείνον που με εξιλέωσε∙

Βοήθα το θάνατο του Χριστού,

Την ταπείνωση και τα πάθη του,

Να φέρω για πάντα στην καρδιά∙

Και στον καιρό της θλίψης μου πάνω στη γη

Να με παρηγορεί ο σταυρός

Και η αγάπη για τον Χριστό∙

Το τέλος ήρεμα να συναντήσω

Με τον Σωτήρα μέσα στη ψυχή

Τη δόξα του παράδεισου ν’ ανοίξει!

Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©

 

STABAT MATER

Горько плача и рыдая,

Предстояла в сокрушенье

Матерь Сыну на Кресте;

Душу, полную любови,

Сожаленья, состраданья,

Растерзал ей острый меч.

Как печально, как прискорбно

Ты смотрела, Пресвятая

Богоматерь, на Христа!

Как молилась, как рыдала,

Как терзалась, видя муки

Сына – Бога Твоего!

Кто из нас не возрыдает,

Зря святую Матерь Бога

В сокрушении таком?

Кто души в слезах не выльет,

Видя, как над Богом-Сыном

Безотрадно плачет Мать;

Видя, как за нас Спаситель

Отдает Себя на муку,

На позор, на казнь, на смерть;

Видя, как в тоске последней

Он, хладея, умирая

Дух Свой Богу предает?

О святая! Мать Любови!

Влей мне в душу силу скорби,

Чтоб с Тобой я плакать мог!

Дай, чтоб я горел любовью –

Весь проникнут верой сладкой –

К Искупившему меня;

Дай, чтоб в сердце смерть Христову,

И позор Его, и муки

Неизменно я носил;

Чтоб, во дни земной печали,

Под крестом моим утешен

Был любовью ко Христу;

Чтоб кончину мирно встретил,

Чтоб душе моей Спаситель

Славу рая отворил!

(Visited 16 times, 1 visits today)
Close