Στους νεκρούς ποιητές αφιερώνεται
Την νοσταλγία συνάντησα στην είσοδο με την μορφή μία σκισμένης μπότας.
Στην σκόνη της ζάχαρης του γκρίζου κροτάφου έπεφταν νιφάδες χιονιού,
Σαν λευκές μύγες έμπαιναν κάτω από το πανωφόρι οι εποχές της στασιμότητας.
Ο νεκρός ποιητής σκυμμένος έτρεμε, με ανήσυχο βλέμμα.
Ρυθμικά κουνιόταν το φανάρι στην κολόνα, παραδέρνοντας από τον άνεμο,
Θαρρείς κι ήταν προσκολλημένο σε μία αδιάκοπη περιπλάνηση. – Από το κώμα
Δεν κατάφερε να βρει, τον έθαψαν εν ειρήνη,
Σαν σήμερα, την πρώτη ημέρα του Δεκεμβρίου, χιονισμένη και γλιστερή.
Σαν λεπίδα τον ουρανό στοχεύει η μύτη, στα δάχτυλα μία μικρή εικόνα,
Οι ψαλμωδίες του παπά, – πρώην ναυτικός – έσκιζαν τα τύμπανα του αυτιού.
Κουρέλια ανέμιζαν στο φέρετρο βαριά στην αχλή του παγετού.
Από πάνω η υφάντρα έριχνε για το κακό το χειμωνιάτικο υφαντό,
Αποφάσισε, προφανώς, να τυλίξει τη γη με κατάλευκο σάβανο.
Μουρμούρισε η μάνα: «Αχ, και να ‘χες σταματήσει το πικρό πιοτό».
Μετά το μνημόσυνο έδωσε στο σόι και τους καλεσμένους κουταλάκια,
Ενώ σ’ εμάς, τους παλιούς φίλους, από ένα βιβλιαράκι με μαλακό εξώφυλλο,
Για να διαβάζουμε τα ποιήματά σου μέρα και νύχτα.
Την νοσταλγία συνάντησα στην είσοδο με την μορφή μία σκισμένης μπότας.
Στο σκόνη της ζάχαρης του γκρίζου κροτάφου έπεφταν νιφάδες χιονιού,
Σαν λευκές μύγες έμπαιναν κάτω από τα πανωφόρι οι εποχές της στασιμότητας.
Το βλέμμα του ποιητή ήταν θλιβερό, ικετευτικό, ανήσυχο.
Παγωμένα κουρέλια χτυπούσαν τα βιβλία, πέφτοντας από τα ράφια,
Το βιβλίο χοροπήδησε τα χέρια μου, σαν μωράκι
Που ψάχνει χάδια, λίγη ζεστασιά, ένα κομματάκι μνήμης…
Άστραψε το φανάρι στην κολώνα μπροστά στο παραθύρι.
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©
Встреча
Мёртвым поэтам посвящается
Встретилась мне у подъезда тоска в рваном ботинке.
К сахарной пудре седого виска липли снежинки,
Белыми мухами лезли под плащ эры застоя.
Мёртвый поэт был согбен и дрожащ, взгляд беспокоен.
Мерно качался фонарь на столбе, ветром влекомый,
Словно адепт в непрерывной божбе. – Выйти из комы
Ты не сумел, хоронили тебя с миру по нитке,
Как и сейчас, в первый день декабря – снежный и липкий.
Лезвием в небо нацелен был нос, в пальцах – иконки,
Пением батюшка – бывший матрос – рвал перепонки.
Комья ронялись на гроб тяжело в паре морозном,
Сверху ткачиха швыряла назло зимнее кросно,
Видно решила земле сгоношить кипенный саван.
Мать причитала: «Эх, бросил бы пить горькую сам он».
После поминок родне и гостям выдала ложки,
Нам же – по книжке, как старым друзьям, в мягкой обложке,
Чтобы читали твои стихири денно и нощно.
Книжку забросил я… Брат, извини, если возможно.
Встретилась мне ненароком тоска в рваном ботинке.
К сахарной пудре седого виска липли снежинки,
Белыми мухами лезли под плащ эры застоя.
Взгляд у поэта был жалок, просящ, неуспокоен.
Мёрзлыми комьями бились тома, падая с полок,
Книга мне прыгнула в руки сама, точно ребёнок,
Ищущий ласки, немного тепла, памяти крошку…
Вспышкой ответил фонарь со столба прямо в окошко.
