Τσάροι, βασιλιάδες, αυτοκράτορες,
Κυρίαρχοι ολάκερης της γης
Παρελάσεων ηγούνταν,
Μα το χιούμορ δεν άντεχαν.
Στα παλάτια των υψηλών προσώπων,
Όλες τις ημέρες των σημαιοστολισμών
Σαν ερχόταν ο πλάνητας Αίσωπος,
Αμέσως έμοιαζαν αυτά με φτωχόσπιτα.
Στα σπίτια, όπου ο ταρτούφος πάτησε
Με τα καχεκτικά του πόδια,
Όλη τη χυδαιότητα ο Νασρεντίν Χότζα
Σάρωνε, σα του σκακιού τα πόνια, με αστεία.
Θέλησαν το χιούμορ ν’ αγοράσουν –
Έλα όμως που να τ’ αγοράσεις δεν μπορείς!
Θέλησαν το χιούμορ να σκοτώσουν –
Μα το χιούμορ τους μούντζωσε!
Δύσκολο πράγμα να το πολεμήσεις.
Το εκτελούσαν διαρκώς.
Κομμένο το κεφάλι του
Κουνιόνταν στην λόγχη του τυφεκιοφόρου.
Μα μόλις των παλιάτσων οι φλογέρες
Άρχιζαν την αφήγησή τους
Εκείνο φώναζε δυνατά:
«Να’ μια κι εγώ!»
Κι άρχιζε να χορεύει όμορφα.
Φορώντας το φθαρμένο κοντό του παλτουδάκι,
Υποκλίθηκε, δείχνοντας μετανοιωμένος,
Σαν πολιτικός κρατούμενος
Συλληφθείς, στο ικρίωμα ανέβηκε.
Με όλη του τη στάση υποταγή δήλωνε:
«Είμαι έτοιμος για την άλλη ζωή».
Όταν άξαφνα μέσα από το παλτουδάκι
Το χέρι του κούνησε…
Και μούντζα!
Το χιούμορ έκρυβαν στα κελιά
Μα δεν κατάφεραν απολύτως τίποτα.
Μέσα από τοίχους πέτρινους και κάγκελα
Περνούσε.
Ξερόβηχε κρυωμένο,
Σαν απλός στρατιώτης
προχωρούσε σιγομουρμουρίζοντας ένα τραγουδάκι
Με το ντουφέκι του
Προς τα Χειμερινά Ανάκτορα.
Συνήθισε τα σκυθρωπά τα βλέμματα,
Μα τούτο δεν του κάνει κακό,
Και το ίδιο στον εαυτό του με χιούμορ
Το χιούμορ χαϊδεύει.
Είναι αιώνιο.
Επιδέξιο κι ευκίνητο.
Θα περάσει απ’ όλα, απ’ όλους.
Κι έτσι, ζήτω το χιούμορ!
Είναι ένας γενναίος άνθρωπος.
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
Цари, короли, императоры,
Властители всей земли
Командовали парадами,
Но юмором – не могли.
В дворцы именитых особ,
все дни возлежащих выхоленно,
являлся бродяга Эзоп,
и нищими они выглядели.
Хотели юмор купить –
Да только его не купишь!
Хотели юмор убить –
А юмор показывал кукиш!
Бороться с ним дело трудное.
Казнили его без конца.
Его голова отрубленная
Качалась на пике стрельца.
Но лишь скоморошьи дудочки
Свой начинали сказ
Он звонко кричал:
«Я туточки!» –
И лихо пускался в пляс.
В потрёпанном куцем пальтишке,
Понурясь и словно каясь,
Преступником политическим
Он, пойманный, шёл на казнь.
Всем видом покорность выказывал:
«Готов к неземному житью».
Как вдруг из пальтишка выскальзывал,
Рукою махал…
И тютю!
Юмор прятали в камеры,
Да чёрта с два удалось.
Решётки и стены каменные
Он проходил насквозь.
Откашливаясь простужено,
как рядовой боец
шагал он частушкой-простушкой
с винтовкой
на Зимний Дворец.
Привык он к взглядам сумрачным,
Но это ему не вредит,
И сам на себя с юмором
Юмор порою глядит.
Он вечен.
Он ловок и юрок.
Пройдет через всё, через всех.
Итак, да славится юмор!
Он – мужественный человек.
