Στα μέσα του Σεπτέμβρη ο καιρός
Είναι κρύος κι άστατος.
Σαν κουρτίνα βαριά ο ουρανός.
Η φύση με θεατρική τρυφερότητα γεμάτη.
Κάθε σκόνη, κάθε πέτρα,
Μόλις κουνιέται
Σαν τους ήρωες του Μέτερλικ
Λόγια λένε τρομακτικά:
– Αγαπώ, αγαπώ και πεθαίνω…
– Κοίτα, η ψυχή σαν κερί και καπνός…
– Φτάνω, φτάνω στον γαλανό παράδεισο
Πάνω σε κύκνους πετώ…
Φθινόπωρο κι είναι θολό το βλέμμα.
Οι σκέψεις χαμένες, κρυώνει η καρδιά,
Ακούς τις κουβέντες αυτές γλυκά
Κοιτώντας τα πράσινα, στάσιμα νερά.
Χωρίς να το νιώθεις, ζαλισμένος ελαφρά
Πάνω στο κίτρινο χαλί περπατάς
Με κινήσεις αμήχανες ανάβεις
Κόντρα στον άνεμο τσιγάρο.
Φθινόπωρο κι είναι τα βλέμματα θολά.
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©
В середине сентября погода
Переменчива и холодна.
Небо, точно занавес. Природа
Театральной нежности полна.
Каждый камень каждая былинка,
Что раскачивается едва,
Словно персонажи Метерлинка,
Произносят странные слова :
— Я люблю, люблю и умираю…
— Погляди — душа как воск и дым…
— Скоро, скоро к голубому раю
Лебедями полетим…
Осенью, когда туманны взоры.
Путаница в мыслях, в сердце лед,
Сладко слушать эти разговоры,
Глядя в прозелень стоячих вод.
С чуть заметным головокруженьем
Проходить по желтому ковру.
Зажигать рассеянным лвиженьем
Папиросу на ветру.
Осенью, когда туманны взоры
