Σε ώρα νυχτερινή πάνω από την ήρεμη στέπα,
όταν λάμπει από πάνω της το δειλινό,
ψηλά στον ουρανό, μέσα από αιθέριες ατραπούς,
ο άγγελος της νύχτας πέταξε,
το λυκόφως είδε πριν τη δύση,
την ανατολή να γέρνει μακριά…
κι άκουσε άξαφνα μια ακατάληπτη
μέσ’ στο χωράφι με τη σίκαλη παιδική φωνή.
Περπατούσε, μαζεύοντας στάχυα
και κενταύρια και τραγουδούσε μέσ’ τη σιγαλιά
Και στο τραγούδι ακούγονταν του παραδείσου οι ήχοι
της αθώας, ουράνιας ψυχής.
«Παιδάκι, – είπε του Θεού ο απεσταλμένος,
και κρύβοντας θλίψη και χαρά,
που ο δρόμος σου τραβά,
πως έφτιαξες ετούτο το τραγούδι;»
Το βλέμμα του παιδιού ήταν καθάριο, λαμπερό,
μα αυτό αμήχανο στεκόταν.
«Δε ξέρω…»- απάντησε δειλά.
«Ευλόγησε το μικρότερο αδελφό,-
είπε ο Θεός, – ευλόγησε
το βρέφος στην ήρεμη τούτη του δειλινού την ώρα
για το δρόμο, την αλήθεια και την αγάπη!»
Κι ευλόγησε το παιδί χαμογελώντας
ο άγγελος της νύχτας,- άνοιξε
τις φτερούγες τους στο τρεμάμενο λυκόφως
και βυθίστηκε στη δύση.
Και σαν το ιερό της ανοιξιάτικης νύχτας,
η αυγή έλαμψε ψηλά
και για ώρα πολλή το νεαρό βλέμμα
την θαύμαζε μέσα στη σιωπή.
Παρατηρώντας το παιδί για πρώτη φορά
συνειδητοποίησε την ομορφιά,
θωρώντας τα χρυσαφένια ονειροπολήματα
Και την αγνή χαρά τ’ ονείρου.
Μετάφραση από τα Ρωσικά
Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©
