Σ’ αγαπώ πιο πολύ απ’ την Θάλασσα, τον Ουρανό και το Τραγούδι,
Σ’ αγαπώ πιο πολύ απ’ τις μέρες που μέλλει να ζω στη γη.
Είσαι φέγγεις μονάχη, στην ησυχία της μοναξιάς σαν αστέρι.
Είσαι το καράβι που δεν βουλιάζει στα όνειρα, τα κύματα και το σκοτάδι.
Σ’ αγάπησα άξαφνα, ευθύς, απεγνωσμένα,
Σ’ είδα σαν τον τυφλό που ανοίγει τα μάτια ξαφνικά,
Βλέποντας, απορεί που στον κόσμο υπάρχει άγαλμα,
Πως αναβλύζουν πλούσια τα γαλανά σμαράγδια.
Θυμάμαι. Άνοιξες το βιβλίο κι ακούστηκε των σελίδων το θρόισμα.
Ρώτησα: «Τώρα που στην ψυχή ο πάγος λιώνει, νιώθεις καλά;»
Μου έγνεψες τρεμοπαίζοντας για μια στιγμή τα μάτια.
Μα σ’ αγαπώ, κι έρωτας, για την αγαπημένη υμνεί τον έρωτα.
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©
Я люблю тебя больше, чем Море, и Небо, и Пение,
Я люблю тебя дольше, чем дней мне дано на земле.
Ты одна мне горишь, как звезда в тишине отдаления,
Ты корабль, что не тонет ни в снах, ни в волнах,ни во мгле.
Я тебя полюбил неожиданно, сразу, нечаянно,
Я тебя увидал – как слепой вдруг расширит глаза
И, прозрев, поразится, что в мире изваянность спаяна,
Что избыточно вниз, в изумруд, излилась бирюза.
Помню. Книгу раскрыв, ты чуть-чуть шелестела страницами.
Я спросил: “Хорошо, что в душе преломляется лед?”
Ты блеснула ко мне, вмиг узревшими дали, зеницами.
И люблю – и любовь – о любви – для любимой – поет.
