του Οσίπ Μαντελστάμ
Σηκώνεις το κεφάλι ψηλά
γιατί είσαι επηρμένος και παραμυθάς.
Χαρούμενος που ‘ναι ο συνοδός
που μου ‘φερε ο Φλεβάρης φέτος!
Σας κυνηγημένοι κουρελήδες
ξεφυσώντας αργά καπνό,
σαν επίσημοι ξενομερίτες
περνάμε από το γενέθλιο τόπο.
Ποιανού τα χέρια είναι πιο προστατευτικά
από τις βλεφαρίδες σου, η ομορφιά
και ποια ξερόκλαδα από τη θύελλα σπασμένα
αποτελούν την δαφνοστολισμένη σου διαδρομή…-
Δεν ρωτώ. Ψυχή μου πεινασμένη
τ’ όνειρο τούτο ξεπέρασα.
Σαν θείο αγόρι εσένα
δεκάχρονο τιμώ.
Ας πάμε αργά στον ποταμό, που γλείφει
τα χρωματιστές χάντρες των φαναριών
θα σε πάω στην πλατεία,
που είδε έφηβους βασιλιάδες…
τον παιδικό πόνο μη σφυρίζεις
την καρδιά στην χούφτα μη σφίγγεις…
έξαλλε και ψυχρέ μου,
συγχώρεσέ με, απελευθερωμένε!
18 Φεβρουαρίου 1916
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
Ты запрокидываешь голову
Затем, что ты гордец и враль.
Какого спутника веселого
Привел мне нынешний февраль!
Преследуемы оборванцами
И медленно пуская дым,
Торжественными чужестранцами
Проходим городом родным.
Чьи руки бережные нежили
Твои ресницы, красота,
И по каким терновалежиям
Лавровая твоя верста…—
Не спрашиваю.Дух мой алчущий
Переборол уже мечту.
В тебе божественного мальчика,—
Десятилетнего я чту.
Помедлим у реки, полощущей
Цветные бусы фонарей.
Я доведу тебя до площади,
Видавшей отроков-царей…
Мальчишескую боль высвистывай,
И сердце зажимай в горсти…
Мой хладнокровный, мой неистовый
Вольноотпущенник — прости!
18 февраля 1916
