Ξέρεις,
θέλω κάθε λέξη
αυτού του πρωινού ποιήματος
να φτάσει άξαφνα στα χέρια τα δικά σου,
θαρρείς και ήταν
ένα μελαγχολικό κλαδί πασχαλιάς.
Ξέρεις,
θέλω κάθε στίχος,
άξαφνα βγαίνοντας από το μέτρο
και την στροφή του,
να γίνει κομμάτια
και να αγγίξει την καρδιά σου.
Ξέρεις,
θέλω κάθε γράμμα
να σε κοιτάζει ερωτευμένο.
Και να λούζεται στον ήλιο
θαρρείς
κι είναι μία σταγόνα δροσιάς στην χούφτα του σφένδαμου.
Ξέρεις,
θέλω η χιονοθύελλα του Φλεβάρη
να σταματήσει υπάκουα μπροστά στα πόδια σου.
Και θέλω
Ν’ αγαπάμε ο ένας τον άλλον,
τόσο,
όσο μας απέμεινε να ζήσουμε.
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
Знаешь,
я хочу, чтоб каждое слово
этого утреннего стихотворенья
вдруг потянулось к рукам твоим,
словно
соскучившаяся ветка сирени.
Знаешь,
я хочу, чтоб каждая строчка,
неожиданно вырвавшись из размера
и всю строфу
разрывая в клочья,
отозваться в сердце твоем сумела.
Знаешь,
я хочу, чтоб каждая буква
глядела бы на тебя влюбленно.
И была бы заполнена солнцем,
будто
капля росы на ладони клена.
Знаешь,
я хочу, чтоб февральская вьюга
покорно у ног твоих распласталась.
И хочу,
чтобы мы любили друг друга
столько,
сколько нам жить осталось.
