Εγώ σε κέρδισα στη ζωή
σα μια σπίθα από τσακμακόπετρα,
για να μη χωρίσουμε ποτέ , πάντα
να μ’ αγαπάς.
Συγχώρα με που είμαι τέτοια,
που κάθε χρόνο στη σειρά
πότε ερωτεύομαι, πότε περιπλανιέμαι
μόνο οι άνθρωποι μιλούν . . .
Πιστέ μου φίλε, της ταραχής την ώρα,
Του στοχασμού την ώρα για την μοίρα
όλοι οι δρόμοι μου, οι ατραποί
σ’ εσένα μ’ οδηγούν
στο δικό σου κατώφλι συναντιούνται.
Μα πιο πολύ απ’ όλα νοσταλγώ,
όταν στα μάτια σου κάποιες στιγμές
τη τρυφερή δε βλέπω
σπίθα τη χρυσοσκότεινη,
το ακριβό εκείνο πείραγμα σου
της σπίθας της χρυσοσκότεινης.
Αυτήν δεν έψαχνα
στα μάτια καθενός να δω
αυτήν δεν λάξευα
την παγωμένη εκείνη άνοιξη;
1936
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
Ты у жизни мною добыт,
словно искра из кремня,
чтобы не расстаться, чтобы
ты всегда любил меня.
Ты прости, что я такая,
что который год подряд
то влюбляюсь, то скитаюсь,
только люди говорят.
Друг мой верный, в час тревоги,
в час раздумья о судьбе
все пути мои, дороги
приведут меня к тебе,
все пути мои, дороги
на твоем сошлись пороге.
Я ж сильней всего скучаю,
коль в глазах твоих порой
ласковой не замечаю
искры темно-золотой,
дорогой усмешки той —
искры темно-золотой.
Не ее ли я искала,
в очи каждому взглянув,
не ее ли высекала
в ту холодную весну?
1936
