του Ιβάν Ζντάνοφ
Ήθελα μόνο να πω:
– Έλα, να με δεις! –
κι ο χειμώνας θα τελειώσει.
Με τα ιερογλυφικά των θάμνων και των δέντρων
με πίεση αλλά και χωρίς πίεση γράφουν και γράφουν.
Αχ, στο υγρό χαρτί
με χρωστήρα αόρατο,
σε ανάλαφρη ατμόσφαιρ, για το ζωγράφο
είναι σκέτη ευχαρίστηση η ζωγραφική –
το χέρι του σταματημό δεν έχει.
Το ιπτάμενο βιβλίο, όπως γράφει ο Χλέμπνικοφ:
κάποιες ετυμολογίες,
φρεάτια γεγονότων,
περιδέραια χρυσών νομισμάτων του εσόμενου.
Εξάλλου, θα έρθεις και θα δεις.
Από την αποθήκη του χειμώνα,
από το δώμα της νύχτας
ο ήλιος ανατέλλει –
τι παράξενο, πως χωρούσε εκεί πέρα;
Δεν έχει τι να κάνει, γι’ αυτό και τώρα ζεσταίνει.
Πρέπει να φωτίσει
κάτι σημαντικό,
κάτι γλυκό…
έλα μην καθυστερείς.
Όσο κι αν τον άνθρωπο,
φώτιζαν, έγραφαν, πετούσαν,
όσα ρυάκια κι αν ζωγράφιζαν,
βουνά και λαγκαδιές
της πεδιάδας μας,
όσα πουλιά κι αν έλεγαν,
πως ο ουρανός κυκλώνει τη γη
με το γαλάζιο χρώμα χιλιάδων χεριών,
το γαλάζιο, της τρυφερής ζητιάνας –
είναι πολύ μελαγχολικό να σκέφτεσαι ότι κανείς δεν θα έρθει.
Μήπως ξέρεις πότε θα είναι αργά;
όταν θα λιώσει το χιόνι, έτσι κι εμάς
θ’ αναζητήσεις –
μα πουθενά δεν θα μας δεις.
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης (C)
Весна
Ивану Жданову
Только я сказать хотела:
– Приезжай, навести меня! –
а зима кончается.
Иероглифами кустов и деревьев
с нажимом и без нажима пишут и пишут.
Ах, по влажной бумаге
невидимой кистью,
по воздуху мягкому, рисовому
писать одно удовольствие –
руку не остановишь.
Воздушная книга, как Хлебников, пишет:
какие-то корнесловия,
колодцы происшествий,
золотые мониста наставшего.
Впрочем, приедешь – увидишь.
Из чулана зимы,
из каморки ночи
солнце выходит –
странно, как оно там умещалось?
Делать нечего, вот теперь и греет.
Нужно ему осветить
что-нибудь важное,
что-нибудь милое…
Приезжай, не откладывай.
Сколько бы человеку
ни светили, ни писали, ни летали,
сколько бы ручьи ни рисовали
горы и впадины
нашей равнины,
сколько бы птицы ни говорили,
как небо окружает землю
тысячерукой лазурью,
лазурью, нежной попрошайкой –
а грустно думать, что никто не приедет.
Разве ты знаешь, когда будет поздно?
Как снег сойдет, так и нас
Хватишься–
а нигде не видно.
