Όλα όσα ήταν νέα κάποτε
γερνάνε. Μπορεί κάποια στιγμή
να πεθάνω γέροντας γκριζομάλλης, τιμημένος,
και ξεμωραμένος γέρος.
Θα με πάνε στο νεκροταφείο
και δεν θα ακούσω
τις πολλές νεκρολογίες που θα πουν,
μέχρι τα ουράνια θα με εξυμνούν,
στους κλασσικούς θα κατατάξουν.
Και όλους τους τόμους θα απαριθμούν
που έγραψα για εσάς…
Τι είναι η δόξα; Καπνός που χάνεται,
και έρχεται πάντα μετά…
Μα γιατί πάντα μετά
και όχι προκαταβολικά;
Σαν έρθει η ώρα και πεθάνω
να λυπηθείτε μην τολμήσετε.
Έκανα, ίσως, ότι μπόρεσα
χρόνια πολλά πριν έρθει η ώρα του θανάτου.
Κι αν αύριο βρεθώ
στις ρόδες ενός αυτοκινήτου
και πάλι για πάντα θα χαθώ
χωρίς αιτία προφανή
μήπως μια μέρα σαν κι αυτή
θα στεναχωρηθούν οι άνθρωποι
πως όσα δεν πρόλαβα να γράψω
δεν θα προλάβουν να γραφτούν ποτέ;
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης©
Все то, что было молодым,
Стареет. Может статься,
Умру почтенным и седым
И поглупевшим старцем.
Меня на кладбище снесут
И – все равно не слышу
Немало слов произнесут,
И до небес превознесут,
И в классики запишут.
И назовут за томом том,
Что написал для вас я…
Что ж, слава – дым, но дело в том,
Что к нам она всегда потом…
Но почему всегда потом
И никогда авансом?
Когда умру я в нужный срок,
Жалеть меня не смейте.
Я, может, сделал все, что мог,
За много лет до смерти.
Но если завтра попаду
Под колесо машины,
А то и вовсе упаду
Без видимой причины,
То неужели в день такой
Не пожалеют люди,
Что ненаписанное мной
Написано не будет?
1957
