Ομίχλη έπεσε πυκνή,
καίνε οι κόκκινες φωτιές.
Η ψυχή της παγωμένης Σβετλάνα
μυστηριώδη παιχνίδια ονειροπολεί.
Τρίζει το χιόνι – σφίγγονται οι καρδιές –
ήρεμο πάλι το φεγγάρι.
Γελούν έξω απ’ την πόρτα
είναι ο δρόμος σκοτεινός πιο πέρα.
Άσε με να κοιτάξω στου γέλιου τη γιορτή,
κάτω θα έρθω, με πρόσωπο κρυμμένο!
Οι κόκκινες κορδέλες είναι εμπόδιο,
ο καλός μου κοιτάζει στο ξώστεγο…
Μα η ομίχλη δε διαλύεται,
το μεσονύχτι περιμένω.
Κάποιος ψιθυρίζει και γελά,
και καίνε, καίνε οι φωτιές …
Τρίζει το χιόνι, στην παγωμένη εσχατιά
ήρεμο, αδιάκοπο το φως.
Κάποιο το έλκηθρο πέρασε…
«Το όνομα σας;» – Γέλιο αντί για απάντηση.
Να σηκώθηκε ανεμοθύελλα,
κατάλευκο έγινε το ξώστεγο…
Ο γελαστός και τρυφερός
το πρόσωπο μου σκεπάζει….
Ομίχλη έπεσε πυκνή,
χλωμό φωτίζει το φεγγάρι.
Η ψυχή της σκεπτικής Σβετλάνα
μ’ όνειρο θαυμαστό στεναχωριέται.
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
Лежат холодные туманы,
Горят багровые костры.
Душа морозная Светланы
В мечтах таинственной игры.
Скрипнет снег – сердца займутся –
Снова тихая луна.
За воротами смеются,
Дальше – улица темна.
Дай взгляну на праздник смеха,
Вниз сойду, покрыв лицо!
Ленты красные – помеха,
Милый глянет на крыльцо…
Но туман не шелохнется,
Жду полуночной поры.
Кто-то шепчет и смеется,
И горят, горят костры…
Скрипнет снег –
в морозной дали Тихий крадущийся свет.
Чьи-то санки пробежали…
“Ваше имя?”- Смех в ответ…
Вот поднялся вихорь снежный,
Побелело всё крыльцо…
И смеющийся,
и нежный Закрывает мне лицо…
Лежат холодные туманы,
Бледнея, крадется луна.
Душа задумчивой Светланы
Мечтой чудесной смущена…
31 декабря 1901
