Αν οι εχθροί μου μ’ έπιαναν
κι οι άνθρωποι πια δεν μου μιλούσαν,
αν τα πάντα στον κόσμο μου στερούσαν:
την αλήθεια ν’ αναπνέω και την πόρτα ν’ ανοίγω
και πως το Είναι θα υπάρξει να λέω,
πως ο λαός ως δικαστής θα κρίνει,-
αν τολμούσαν σαν ζώο να με κρατούν,
Το φαγητό μου στο πάτωμα να πετούν,
δεν θα σωπάσω, τον πόνο δεν θα πνίξω,
μα θα σχεδιάσω αυτό που είμαι ελεύθερος να κάνω
και, κουνώντας την καμπάνα των τοίχων των γυμνών
ξυπνώντας του εχθρικού σκοταδιού τη γωνιά,
θα ζέψω δέκα βόδια στη φωνή
το άροτρο μέσ’ στο σκοτάδι θα οδηγήσω-
και στα βάθη της νύχτας που αγρυπνεί
της μεροκαματιάρας γης θ’ αστράψουν τα μάτια,
και τότε στην λεγεώνα των αδελφικών ματιών στριμωγμένος,
θα πέσω από το βάρος όλου αυτού του θερισμού,
από το βάρος του ορμητικού από τα πέρατα όρκου-
μα θα πετάξει των φλεγόμενων χρόνων το σμάρι,
θα ταραχτεί ο Λένιν από την τυφλή βουή,
και για να αποφύγει τη φθορά στη
τη λογική και τη ζωή ο Στάλιν θα αφυπνίσει.
Πρώτες ημέρες Φεβρουαρίου – αρχές Μαρτίου 1937
Если б мкея наши враги взяли
И перестали со мной говорить люди,
Если б лишили меня всего в мире:
Права дышать и открывать двери
И утверждать, что бытие будет
И что народ, как судия, судит, —
Если б меня смели держать зверем,
Пищу мою на пол кидать стали б, —
Я не смолчу, не заглушу боли,
Но начерчу то, что чертить волен,
И, раскачав колокол стен голый
И разбудив вражеской тьмы угол,
Я запрягу десять волов в голос
И поведу руку во тьме плугом —
И в глубине сторожевой ночи
Чернорабочей вспыхнут земле очи,
И — в легион братских очей сжатый —
Я упаду тяжестью всей жатвы,
Сжатостью всей рвущейся вдаль клятвы —
И налетит пламенных лет стая,
Прошелестит спелой грозой Ленин,
И на земле, что избежит тленья,
Будет будить разум и жизнь Сталин.
(Первые числа) февраля — начало марта 1937
