Και πάλι τούτον τον χειμώνα
δεν έχασα τα λογικά μου.
Για δες τελείωσε ο χειμώνας.
Τον θόρυβο που κάνουν τα χιόνια σα λιώνουν
και την πράσινη βλάστηση ξεχωρίζω.
Πάει να πει πως είμαι υγιής.
Με τη νέα του χρόνου εποχή
τον εαυτό μου συγχαίρω
και με το βλέμμα στη Φοντάνκα, τυφλωμένο,
θρυμματίζομαι σε εκατό κομμάτια.
Με την παλάμη το πρόσωπο σκουπίζω.
Στο μυαλό, σαν σε δάσος έχω μια αχλή.
Καταφέροντας να ζήσω μέχρι να γίνουν γκρίζα τα μαλλιά μου
κοιτάζω, πως το ρυμουλκό μέσα απ’ τους πάγους
πλησιάζει τη στεριά.
Χειρότερη από το μνημόνευση του κακού
και την μετατροπή του χαρτιού
σε αποδιοπομπαίο τράγο
είναι η συγχώρεση των προσβολών.
Συγχώρα με
για τον τόνο της φωνής:
δεν τελειώνει η εποχή των ανησυχιών,
τελειώνουν όμως οι χειμώνες.
Η ουσία των αλλαγών δεν είναι παρά
στο συνωστισμό, στον καυγά των Νυμφών
στο συμπόσιο της Μνημοσύνης.
1969
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
В эту зиму с ума
я опять не сошел. А зима,
глядь, и кончилась. Шум ледохода
и зеленый покров
различаю. И, значит, здоров.
С новым временем годаv
поздравляю себяv
и, зрачок о Фонтанку слепя,
я дроблю себя на сто.
Пятерней по лицу
провожу. И в мозгу, как в лесу —
оседание наста.
Дотянув до седин,
я смотрю, как буксир среди льдин
пробирается к устью.
Не ниже
поминания зла
превращенье бумаги в козла
отпущенья обид.v
Извини же
за возвышенный слог:
не кончается время тревог,
но кончаются зимы.
В этом — суть перемен,
в толчее, в перебранке Камен
на пиру Мнемозины.
1969
