Κάθονται με τον μπαμπά στο παραθύρι.
Πάνω από την ακτή λυσσομανούν οι κάργιες.
– Βροχούλα, βροχούλα! Σκέπασε τα γρήγορα!
Έχω ομπρέλα !
– Εκεί έχει άνοιξη. Εσύ όμως είσαι μια αιχμάλωτη του χειμώνα,
Μια φτωχή κοπέλα με ροζ σκούφο. . . .
Βλέπεις, η θάλασσα έξω από το παράθυρο αφρίζει;
Θα πετάξουμε μαζί, κορίτσι πέρα από τη θάλασσα.
– Πέρα από τη θάλασσα είναι η μαμά;
– Όχι.
– Και πού είναι η μαμά;
– Πέθανε.
– Τι θα πει αυτό;
– Αυτό θα πει: να έρχεται ένα ανόητος ποιητής:
Αιωνίως κάτι θρηνεί.
– Για ποιο πράγμα;
– Για τον ροζ σκούφο.
– Δηλαδή δεν έχει μαμά;
– Έχει. Μόνο που δεν τη χρειάζεται:
Θέλει να πάει στη θάλασσα,
Όπου ζει η Πανέμορφη Κυρία.
– Και αυτή η Κυρία είναι καλή;
– Ναι.
– Γιατί δεν έρχεται τότε;
– Δεν ταξιδεύει με ατμόπλοιο.
Ήρθε η νυχτιά,
Τελείωσε η συζήτηση του μπαμπά με την κορούλα.
Ιούλιος 1905
Μετάφραση από τα Ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
ПОЭТ
Сидят у окошка с папой.
Над берегом вьются галки.
– Дождик, дождик! Скорей закапай!
У меня есть зонтик на палке!
– Там весна. А ты – зимняя пленница,
Бедная девочка в розовом капоре…
Видишь, море за окнами пенится?
Полетим с тобой, девочка, за’ море.
– А за морем есть мама?
– Нет.
– А где мама?
– Умерла.
– Что это значит?
– Это значит: вон идет глупый поэт:
Он вечно о чем-то плачет.
– О чем?
– О розовом капоре.
– Так у него нет мамы?
– Есть. Только ему нипочем:
Ему хочется за’ море,
Где живет Прекрасная Дама.
– А эта Дама – добрая?
– Да.
– Так зачем же она не приходит?
– Она не придет никогда:
– Она не ездит на пароходе.
Подошла ночка,
Кончился разговор папы с дочкой.
Июль 1905
